یادداشت | شهزاد بهادری
زبان فارسی، تنها رشته‌ای از واژه‌ها نیست؛ روح مشترک یک ملت است، نَفَسِ جاودان سرزمینی که قرن‌ها در برابر بادها ایستاده و از دل خاک، گلستانی ساخته است. در این سرزمین، هر کلمه بار تاریخ دارد و هر شعر، پرچمی است که بر قله هویت ما برافراشته می‌شود. شعر و ادب فارسی، حافظ خاطره جمعی و نگهبان اصالت ماست؛ گنجینه‌ای که اگر از دست برود، ریشه‌های هویت‌مان سست خواهد شد.
روز بزرگداشت سید محمدحسین شهریار، فرصتی است تا دوباره در آینه ادبیات بنگریم و با غرور به خویشتن خویش سلام کنیم.
شهریار با غزل‌های فارسی‌اش، عشق و ایمان را در جان مردم زنده کرد و با «حیدر بابا»ی خود، یاد و عطر زبان مادری را جاودانه ساخت. او در پیوند میان سنت و امروز، پلی شد تا شعر نه تنها در کتاب‌ها بلکه در کوچه و خیابان و زندگی مردم جاری بماند.
ادب فارسی؛ دژ مستحکم سنت‌ها
هر تمدنی با زبانش نفس می‌کشد و ما، قرن‌هاست که با زبان فارسی زیسته‌ایم. این زبان، صدفی است که مروارید سنت‌ها و باورهای ما را در دل خود حفظ کرده است.
از حکمت فردوسی تا شور حافظ، از اندیشه مولوی تا لطافت سعدی، همه و همه ستون‌هایی هستند که سقف فرهنگ ایرانی را نگه داشته‌اند.
اگر جوان امروز هنوز به ریشه‌هایش می‌بالد، اگر در برابر تندبادهای بی‌هویتی ایستاده است، دلیلش آن چراغ فروزانی است که ادبیات در دست او نهاده است.
_جوانان؛ وارثان فردا
ادبیات تنها یادگار دیروز نیست؛ نیرویی است برای ساختن فردا. جوان ایرانی نیازمند زبانی است که نه فقط با عقل که با دل او سخن بگوید. شعر، آیینه‌ای است برای شخصیت‌سازی، جرئت‌بخشی و امیدآفرینی. باید راهی یافت که نوجوان امروز، شعر را در زندگی روزمره لمس کند؛ در کلاس‌های درس، در فضای مجازی، در جشنواره‌ها و محافل صمیمی، تا بیاموزد که زبان مادری‌اش همان گنجی است که هیچ ثروتی با آن برابری نمی‌کند.
_مسئولیت سنگین متولیان فرهنگ
زنده نگاه داشتن چراغ ادبیات، تنها با برگزاری مراسم‌های نمادین ممکن نیست. مسئولان و متولیان فرهنگ، رسالتی بزرگ بر دوش دارند؛ باید بسترهایی فراهم کنند تا شعر و ادب در جان نسل جوان زنده بماند. باید کتابخانه‌ها دوباره مأمن جوانان شوند، کارگاه‌ها و محافل ادبی جان بگیرند و چهره‌هایی چون شهریار نه فقط در کتاب‌های درسی که در دل جوانان بدرخشند. ادبیات باید با زبان نسل جدید سخن بگوید، تا جذابیتش در غوغای رسانه‌ها و هیاهوی جهان امروز کم‌رنگ نشود.
شهریار؛ ستاره‌ای در آسمان فرهنگ شهریار، نماد شاعری بود که با صداقت، عشق و ایمان، شعر را دوباره به قلب مردم برد. او نشان داد که می‌توان هم ریشه در سنت داشت و هم درختی نو در خاک امروز کاشت. شهریار صدای پیوند میان دیروز و امروز بود؛ صدایی که هنوز طنینش در گوش ما جاری است.
و امروز ما مانده‌ایم و چراغی که باید همچنان روشن بماند. پاسداشت ادب فارسی، تنها ادای دین به فردوسی و حافظ و شهریار نیست؛ پاسداشت خود ایران است. اگر می‌خواهیم در جهانی پرهیاهو، هویت‌مان را گم نکنیم، باید این چراغ را زنده نگه داریم؛ چراغی که در جان هر ایرانی شعله می‌کشد و راه فردایمان را روشن می‌کند.
