یادداشت قلمی متفاوت بر روایتگری اختتامیه هشتمین جشنواره ملی رسانه ای معلولان شهزاد بهادری
سالنِ اختتامیه حالوهوای عجیبی داشت؛ از آن فضاهایی که انگار هوا قبل از آدمها وارد مراسم شده باشد.
صندلیهای ردیف اول بیآنکه صاحب داشته باشند، آرام نشسته بودند و منتظر. بسیاری از صندلیها خالی مانده بود.
صندلیهایی که اگر وزیر یا مدیری قدم در سالن گذاشته بود، همان مدیران روابطعمومی که همیشه «برای حفظ جایگاه» رگ گردنشان بالا میزد، صفِ احترام میبستند!
اما آن شب نه رگ گردنی دیدیم، نه نمایش همیشگی را. اما من میان این سکوتِ پرحرف، حضور فرشتههایی را میدیدم که نه با عنوان و میز که با لبخند و صداقت پا به جشنواره گذاشته بودند.
_بگذریم
بیاید مهمان تان کنم به فضایی که به جای هوای دنیوی فقط عطرمعنویت داشت"جایتان خالی"...
مدیر کل بهزیستی استان اصفهان: ما وظیفه داریم شهری بسازیم که کسی بهخاطر محدودیت جسمی، از حق زندگی روزمره محروم نشود وقتی دکتر سمیه کریمی مدیر کل بهزیستی استان اصفهان پشت تریبون رفت، لحنی داشت آرام اما محکم؛ لحن کسی که سالها پشت میز حرف نزده، بلکه از وسط میدان واقعیت میآید.
او همان ابتدا خط کشی کرد و گفت:
_ «مناسبسازی، لطف نیست؛ حقِ روشن و اولیهی هر انسانی است.»
این جملهاش بر دل مهمانان حاضر در سالن نشست؛ نه مثل یک شعار، بلکه مثل جملهای که از دل تجربه بالا آمده باشد.
کریمی از اصفهان گفت؛ شهری که همیشه در آمار و مقایسهها حرف برای گفتن داشته، اما اینبار حرفش از جنس دیگری بود: «اصفهان میخواهد شهری باشد که هرگز شرمنده معلولانش نشود.
ما وظیفه داریم شهری بسازیم که کسی بهخاطر محدودیت جسمی،از حق زندگی روزمره محروم نشود.»
بهترین خبر" از سال آینده جشنواره ملی رسانه ای در تقویم رسمی سازمان بهزیستی کشور ثبت میشود.»
خبر مهمی که قلب حضار را در بک عصر سرد پاییزی گرم کرد.
او توضیح داد که مسیر مناسبسازی، فقط ساخت رمپ و کفپوش نیست؛ بلکه ساختن نگاهی تازه است: «اگر مدیران و تصمیمگیران نگاهشان را مناسبسازی نکنند، هیچ پروژه عمرانی به نتیجه نمیرسد.»
از تلاشهای انجامشده گفت، اما برخلاف بسیاری از مدیران، بیشتر از «راهرفته» نگفت
— از «راهمانده» گفت: «ما فقط بخش کوچکی از مسیر را طی کردهایم.
هنوز جاهایی در این شهر هستند که معلولان از آن عبور نمیکنند، چون شهر از کنارشان عبور کرده است.»
کریمی بارها تأکید کرد که معلولان، نه نماد «ضعف»، که مثال روشن توانمندی هستند؛ آدمهایی که هر روز با نیرویی ادامه میدهند که خیلیها تصورش را هم نمیتوانند بکنند.
او حرفش را با جملهای بست که سالن را برای لحظهای ساکت کرد: «جامعهای که معلولانش را نبیند، بخش بزرگی از خودش را ندیده است.»
و در پایان از زحمات منصور گلناری بنیانگذار جشنواره همچنین تلاش و صبوری وی و تمامی عوامل اجرایی که این قطار را به ایستگاه هشتم رسانده اند تشکر و قدر دانی کرد.